ვარიაციები ვაჭრობის თემაზე

გიორგი შალუტაშვილის (დადგმის ხელმძღვანელი რობერტ სტურუა) მიერ თელავის დრამატულ თეატრში განხორციელებული „ვენეციელი ვაჭარი“ კომედიაა, რომელშიც სჭარბობს კომედია დელ‘არტეს ელემენტები და ნიღბების თეატრალური ფორმები. თვით პიესა შექმნის დღიდან, სცენაზე გადატანის დროს, ბევრ სახეცვლილებას განიცდიდა იმის და მიხედვით თუ ვინ ახორციელებდა მას, ვინ თამაშობდა შეილოკს და რაც მთავარია ვინ იყო ის ადრესატი - რომელი საზოგადოება, ვისთვისაც იყო ეს წარმოდგენა გამიზნული.

კატასტროფა სამეფო უბნის თეატრში

ქალი წამოვარდა, გვერდით მჯდომ გოგოს ხელი დაავლო და დარბაზიდან გაიყვანა. გასვლამდე კარისაკენ მიმავალმა გაბრაზებით დამარცვლა: „კა-ტა-სტრო-ფა“. ცოტა ხანში ამ ორს უკან კიდევ სამი ქალი მიჰყვა, რომლებმაც ერთხმად გადაწყვიტეს, რომ მეტის ატანა აღარ შეიძლებოდა და დროზე გაეცალნენ უხამს სანახაობას. ეს მოხდა სამეფო უბნის თეატრში სპექტაკლ „მედეა S01E06-ის“ მიმდინარეობის დროს.

მკვდარი ძაღლები და ცოცხალი ადამიანები

სასურველია, სპექტაკლი ნახოს ყველამ, ვისაც ძაღლი ყავს; ყველამ, ვისაც პრობლემები აქვს ოჯახში; ყველამ, ვინც ისტერიულია, ნარცისულია, მოქმედებაზე უარი თქვა, ან ზედმეტს მოქმედებს; ყველამ, ვისაც მოწყვლადი ადამიანის ნელი მსხვრევის ყურება სიამოვნებს და თეატრი უყვარს. 

ანა ფრანკის ახალი სიცოცხლე

ამბავი ერთი სახლის რამდენიმე ოთახში ხდება, ოთახები, რომლებიც საგანგებოდაა დაცული უცხო თვალისგან - აქ ხომ ებრაელთა ის ოჯახები იმალებიან, რომლებიც გესტაპოს დევნას გამოექცნენ.

მიზანთროპული დონ ჟუანი

სოციალურ ქსელსა და ტელევიზიაში დაანონსებულმა პრემიერამ დიდი აჟიოტაჟი  და  ინტერესი  გამოიწვია მაყურებლის მხრიდან  ამაზე მეტყველებს თუნდაც ის, რომ თბილისის ცირკში  თავი მოიყარა ათასზე მეტმა  ადამიანმა. 

 „ობიექტურობის ძიებაში“

„უსიერ ტყეში“ რიუნოსკე აკუტაგავას ფსიქოლოგიური მოთხრობაა, რომელიც უმალ იპყრობს მკითხველის გულს, თუმცა სულაც არ არის მარტივი აღსაქმელი და მკითხველისგან ფიქრსაც მოითხოვს. იაპონელი მწერალი რიუნოსკე აკუტაგავა სიტყვის ოსტატია და რთული წარმოსადგენია აღნიშნული მოთხრობის უსიტყვო ინტერპრეტაცია, თუმცა თავისუფალ თეატრში შემოქმედებითი ჯგუფის მეორე ქორეოგრაფიული ნამუშევარია სპექტაკლი „უსიერი“ (პირველი - „აფეთქებული“- რეჟ. სალომე ივდითი).

სიზმარად ხილული ვნებები

„მედეას ვნებანი“ (ოთარ ჭილაძის ნაწარმოების მიხედვით) მონოსპექტაკლია - ერთი მსახიობის თათია თათარაშვილის მონაწილეობით. თუმცა ზვიად ბოლქვაძის მიერ შექმნილი მუსიკალური კომპოზიცია არ ტოვებს შთაბეჭდილებას რომ სცენაზე ერთი მსახიობია; ჟანრობრივად მონოდრამა, ჩემი აზრით, უფრო კანტატაა ან ორატორია გუნდის, ორკესტრისა და და ერთი მსახიობის შესრულებით იმდენად შთამბეჭდავია და დრამატურგიულადაა აწყობილი პარტიტურა, წარმოდგენა იქმნება რომ სცენაზე ხალხის ქორო-მასაა და მედეა - რომლის ირგვლივ არათუ მითების მრავალსახეობაა შექმნილი,

მედეას დაუცხრომელი ვნებები

ზვიად ბოლქვაძის მუსიკალური მონოდრამა „The Passion of Medea“, რომელიც რეჟისორმა ზაზა სიხარულიძემ ბათუმის მუსიკალური ცენტრის სცენაზე ერთ მსახიობთან თათია თათარაშვილთან ერთად ოთარ ჭილაძის ტექსტის მიხედვით დადგა, სცდება „პაპსამდე“ დასულ სქემატურ და უინტერესო დისკურსს მედეას მითის შესახებ.

„დე გრიესა და მანონის სევდიანი რომანი...“

რა სასიამოვნოა საცქერლად მაყურებლით სავსე დარბაზი, აღტაცებული სახეები, ოვაციები, ტაში, არტისტებით სავსე სცენა და უცნაური ხმაური... შემდეგ კი სიჩუმე, ჩამქრალი სინათლე, სადღაც ოდნავ მბჟუტავი მორიგე ნათურა...

თაღლითთა შემოდგომა

მესხეთის თეატრის სამხატვრო ხელმძღვანელ ლია სულუაშვილს დიდი სურვილი ჰქონდა რომ ამ სეზონში რეპერტუარში აუცილებლად ყოფილიყო კომედია და თავისი არჩევანი გამოცდილ რეჟისორზე მალხაზ ასლამაზიშვილზე შეაჩერა, რომელსაც არაერთი კომედია (და არა მატო) დაუდგამს ქართულ სცენაზე.

Dance Macabre, ანუ ,,სიკვდილის ცეკვა“

გია კიტიას სარეჟისორო ჯგუფის სტუდენტ მარიამ სიხარულიძის სპექტაკლი ,,გეტო“ (იეშუა სობოლის პიესა) თუმანიშვილის თეატრის სცენაზე დაიდგა. სპექტაკლმა ჩემში, როგორც მაყურებელში, მეორედ ნახვის სურვილი გააჩინა. მიზეზი ამისა კი არა მხოლოდ გემოვნებიანი მუსიკა, ქორეოგრაფია, თუ სცენოგრაფია, არამედ ცოცხალი პროცესი იყო, რომელიც სცენაზე დაიბადა.

თაღლითური გზით ნაპოვნი სიყვარულის ამბავი

აქ რეჟისორს და მსახიობთა გუნდს დიდი შრომის გაწევა უწევთ, რომ მაყურებელი გააცინონ, სცენაზე შექმნან კომიკური სიტუაცია, მიაღწიონ მაქსიმალურ გულწრფელობას და ბუნებრიობას, ამავდროულად ილაპარაკონ ადამიანების მანკიერ თვისებებზე. ეს კარგად იცის მალხაზ ასლამაზიშვილმა, რომელსაც დიდი გამოცდილება აქვს კომიკური ჟანრის პიესების დადგმის, რომელთა უმრავლესობა წლების განმავლობაში აცოცხლებს სხვადასხვა თეატრის რეპერტუარს.

ვიდრე შეიყვარებდი

საბა ასლამაზიშვილი ერთი მხრივ ცდილობს გაექცეს, დაშორდეს ლაშა თაბუკაშვილის პიესის ატმოსფეროს, ეპოქას, განწყობას, ხოლო მეორე მხრივ, ის მაინც დრამატურგის პირველწყაროში ტრიალებს. ამ გაქცევაში მას ელენე ჭიჭინაძის სცენოგრაფიაც ეხმარება, რომელიც სტატიკურია და თითქოს არა მხატვრული, ყოფითი. სპექტაკლში კი პერსონაჟები და რეჟისორი ყოველგვარ ყოფითობას გაურბის.

ომს თავისი კანონები აქვს!

აქედან გამომდინარე, მსგავსი თემატიკის, და ზოგადად, სპექტაკლის გენიალურობას განსაზღვრავს ლიტერატურული საფუძვლის იდეის ძირფესვიანად შეცნობა, რათა სცენურმა ქმნილებამ, ზუსტი აქცენტირებით, გავლენა მოახდინოს თვით მაყურებელზე, რომელიც ფიქრებში „ჩაიძირება“.

ხალდეს გმირობა გუშინ! (და დღეს?)

პირველი პრემიერა, დმანისის სიცოცხლე განახლებულმა თეატრმა დედაქალაქში, თავისუფალ თეატრში გამართა. ამ ფაქტმა სამართლიანი აზრთა სხვადასხვაობა გამოიწვია საზოგადოების გარკვეულ ნაწილში. დმანისის თეატრი პირველ ყოვლისა დმანისელებისთვის უნდა არსებობდეს. როგორც გაირკვა, თეატრი არ აპირებს მომდევნო პრემიერების და რიგითი წარმოდგენების სულ თბილისში გამართვას.

ომი, ომია...

საქართველოს შოთა რუსთაველის თეატრისა და კინოს სახელმწიფო უნივერსიტეტის დრამის ფაკულტეტის თეატრის რეჟისურის სპეციალობის ჯერ კიდევ, სტუდენტმა გიორგი კაშიამ,  2022 წლის 27 მარტს, ქალაქ ქუთაისში, არა სათეატრო სივრცეში, არამედ, ბარ-რესტორან „სახლში,“ ქუთათურებს ერთ მოქმედებიანი სპექტაკლის - „ომი, ომია“ - პრემიერა წარმოუდგინა, რომლის ტექსტის ავტორი თავად რეჟისორი გახლავთ. ამ წარმოდგენით ახალგაზრდა შემოქმედმა სოლიდარობა გამოუცხადა უკრაინაში დაღუპულ გმირებს.

სიყვარული, მეგობრობა, თავისუფლება თუ შურისძიება, ძალაუფლება, მონობა?

ლაშა თაბუკაშვილის პიესები, მე-20 საუკუნის 70-იანი წლების ბოლოდან იდგმება, როგორც საქართველოში, ასევე, მის ფარგლებს გარეთაც. დრამატურგის ათამდე დაწერილი დრამატურგიული ნაწარმოებიდან, რამდენიმე იმ პერიოდიდან დაწყებული დღემდე დიდი პოპულარობით სარგებლობს. მათ შორის, ერთ-ერთ პირველ პიესას - „ათვინიერებენ მიმინო