„ჰოი“ მათ ერთერთ სპექტაკლს ქვია და ამიტომაც დაარქვეს კომპანიას ეს სახელი.

თეატრი ათონელზე  მორიგი საინტერესო პრემიერა გაიმართა - გეგა გაგნიძის საავტორო სპექტაკლი - „იოსები“, რომელიც ფრანც კაფკას რომანს „პროცესს“ ეფუძნება.

პროგრამაში აღნიშნულია, რომ „ნაწარმოები შთაგონებულია ქართული მხატვრული ლიტერატურის შედევრებით“, მაგრამ მაყურებელი იოლად მიხვდება, ვის შედევრებსაც ეხება საქმე - გენიალურ რეზო გაბრიაძეს.

მარჯანიშვილის თეატრში ამბროლაურის კულტურის ცენტრთან არსებულმა თეატრალურმა დასმა ნინია სადღობელაშვილის ცნობილი პიესა ,,ბამბაზიის სამოთხე“ წარმოადგინა.

ოზურგეთის თეატრის ერტერთი წამყვანი მსახიობი ბელა კიკვაძე ბოლო წლებში საინტერესო ინდივიდუალურ პროექტებს გვთავაზობს.

ახალგაზრდა რეჟისორმა გეგა გაგნიძემ, რომელსაც უკვე რამდენიმე საინტერესო თეატრალური პროექტი აქვს შექმნილი

თუნჯერ ჯუჯეროღლუ თურქი დრამატურგია, რომლის კალამსაც ეკუთვნის პიესა „ზვავი“, სულ ცოტა ხნის წინ რეჟისორ თორნიკე სულაბერიძის მიერ განხორციელებული მესხეთის სახელმწიფო დრამატულ თეატრში.

გეგა გაგნიძე, დამდგმელ გუნდთან ერთად, გვიჩვენებს სასტიკ რეალობას იუმორითა და ირონიით, ამ ჟანრის სპექტაკლებისთვის უჩვეულო სიმსუბუქითა და სილაღით.

სპექტაკლის ნარატივი აგებულია საბრალო ადამიანის ცხოვრების გარშემო, როგორ ექცევა სოციუმი ბუნებით სუსტ ადამიანს.

გიორგი მარგველაშვილის რეჟისურით ერთ მოქმედებად წარმოდგენილი თითქმის ორსაათნახევრიანი დადგმა, როგორც ყოველთვის, ამჯერადაც გულგრილს ვერავის ტოვებს.

პიესის მიხედვით და სპექტაკლშიც მოქმედება ერთი დღის განმავლობაში ხდება - დილიდან გვიან საღამომდე და ამ ერთ დღეში აისახება ოჯახის დაშლის, შეიძლება ითქვას გაცამტვერების დრამატული ამბავი.

სენაკის თეატრის ორივე სპექტაკლზე გაყიდული ბილეთების მიხედვით სრული ანშლაგი იყო.

ლეო ქიაჩელის ნოველა „ჰაკი აძბა“ ნამდვილ ამბავზეა დაფუძნებული, რომელიც სოხუმში მოხდა.

იუჯინ ო′ნილი იშვიათი სტუმარი იყო ქართულ სცენაზე, თუ არ ჩავთვლით თემურ ჩხეიძის სპექტაკლს „სიყვარული თელებს ქვეშ“ რუსთაველის თეატრში

“ლინეინის სილამაზის დედოფალი” მაკდონას ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი და შთამბეჭდავი პიესაა, რომელიც უბრალო, ჩაკეტილ სივრცეში მცხოვრები ორი ადამიანის ცხოვრებას აღწერს. 

„მტერი“, ფორმისა და სპეციფიკის მხრივ,  „შერეული“, სხვადასხვაგვარად შეფერილი  სპექტაკლია, სხვადასხვა ხერხისა და ფორმის გამოყენებით.

კომედია, განსაკუთრებით ფარსი, ხშირად რჩება ის ჟანრი, რომელსაც კრიტიკოსები გვერდს უვლიან - თითქოს ზედმეტად მსუბუქია სერიოზული ანალიზისთვის.

“ნუღარ გამოხვალ ოთახიდან, ოთახი ხომ ახლობელი პენსეაა,

და ეს ნაგავიც სრულიად დაგაკმაყოფილებს, მით უფრო მაშინ, როცა ჩვენს იქით, არც ევროპაა, არც აზია - ჩვენს იქით უიმედობაა და სანამ ჩვენ ვეღარ ვიყიდით პურს და ვეღარ გავაკეთებთ ტყუილ სუპს, ევროპული ოჯახი უარგვყოფს და დავიღუპებით?

„ბულინგი“თანამედროვე საზოგადოების ერთ-ერთი მწვავე სოციალური მოვლენაა. 

ნიკოლო    მაკიაველის პიესა მანდრაგორა, 1512 წელს დაიწერა და მიჩნეულია აღორძინების ხანის საუკეთესო კომედიად. მოქმედება ფლორენციაში ხდება და ჩვენ ვხდებით იმის მომსწრენი, თუ რისი გაკეთება შეუძლია ადამიანს მიზნის მისაღწევად.  

„გრძელი დღის შემოღამება“ ავტობიოგრაფიული პიესაა. ო’ნილის მამა მსახიობი იყო.

სასპექტაკლოდ გადაკეთებული ტექსტი და დიალოგები - საბა ასლამაზიშვილისა და მანანა ანთაძის ერთობლივი ნამუშევარია.

ქართველ რეჟისორებს, როგორც აღმოჩნდა, უყვართ თუნჯერ ჯუჯენოღლუს პიესა „ზვავი“, რისი თქმის უფლებასაც მაძლევს სხვადასხვა თეატრის არაერთი დადგმა.

დრამისა და კინოს მსახიობის სპეციალობის III კურსის სტუდენტებმა წარადგინეს თავიანთი ნამუშევარი სახელწოდებით „ღამის აურზაური“.

ამერიკელი დრამატურგის იუჯინ ო'ნილის „გრძელი დღის შემოღამება“ - პრემიერა თუმანიშვილის კინომსახიობთა თეატრში 17 მაისს გაიმართა, რომლის ინსცენირების ავტორი და რეჟისორი დიმიტრი ტროიანოვსკი გახლავთ.

ნიკა საბაშვილი სპექტაკლში „მტერი“ გვიხატავს საზოგადოებას, დაუდნობელს და ულმობელს, ადამიანებს მანკიერი თვისებებით და  ინდივიდს, რომელიც ცხოვრებამ და გარემოებებმა აქცია მარტოსულ ადამიანად.

ლაგოდეხის თოჯინებისა და დრამატულმა თეატრმა ორი წლის წინ რაჯდენ კერვალიშვილის მონო სპექტაკლი „მედეა“ შესთავაზა ქართველ მაყურებელს.

საქართველოს რადიოში თეატრალური ხელოვნების ამ ჟანრის ჩამოყალიბება ბევრად უფრო ადრეულია.

ანასტასია ნავროზაშვილის სპექტაკლი  „მესამე რაიხი“- სინდრომი“ ბერტოლდ ბრეხტის პიესის „შიში და სასოწარკვეთა მეამე რაიხის იმპერიაში“, მიხედვითაა შექმნილი.

მოზარდ მაყურებელთა თეატრის სცენაზე გიორგი სულთანიშვილმა პაოლო ჯენოვეზეს კინოსცენარი გააცოცხლა და შეეცადა ჩვენთვის ეჩვენებინა ის, რომ ყველაზე უცხო და უცნობი შეიძლება ჩვენთვის ყველაზე ახლო ადამიანი აღმოჩნდეს.