„ჩვენ გვიყვარს აქტიური, ხმაურიანი თეატრალური ცხოვრება და ეს ასე გაგრძელდება აუცილებლად“
სოსო ნემსაძე
„ჩვენ გვიყვარს აქტიური, ხმაურიანი თეატრალური ცხოვრება და ეს ასე გაგრძელდება აუცილებლად“
სოსო ნემსაძე ესაუბრა ზუკა ნემსაძეს
გიგა ლორთქიფანიძის სახელობის რუსთავის დრამატული თეატრი ახალი სეზონისთვის ემზადება, საინტერესოა რა გეგმები აქვს 59-ე სეზონზე, თეატრის დირექტორს, რეჟისორს სოსო ნემსაძეს. რით იქნება გამორჩეული ახალი სეზონის თეატრალური ცხოვრება, იგიგმება თუ არა გასტროლები? სხვა თეატრებთან კოლაბორაციები? ფესტივალებში აქტიური მონაწილეობები და რით იქნება გამორჩეული, გიგა ლორთქიფანიძის სახელობის რუსთავის დრამატული თეატრი ახალ სეზონზე სხვა თეატრებისგან?!
თუ რუსთავის თეატრის სარეპერტუარო პოლიტიკას თვალს გადავავლებთ, აღსანიშნავია ის ფაქტიც, რომ რეპერტუარში ბევრი საინტერესო და თანამედროვე მაყურებლისთვის საინტერესო სპექტაკლი შეგვიძლია აღმოვაჩინოთ, რომელთა ნახვაც ახალ სეზონზე მაყურებლისთვის ისევ იქნება შესაძლებელი. ობიექტურობისთვის ისიც უნდა აღინიშნოს, რომ რუსთავის თეატრს არა ერთხელ დედაქალაქის თეატრებისთვის მნიშვნელოვანი კონკურენცია გაუწევია.
როგორ აპირებს რუსთავის დრამატული თეატრის აწ უკვე დირექტორი სოსო ნემსაძე, რომ რეპერტუარი მაყურებლისთვის კიდევ უფრო მიმზიდველი და მოთხოვნადი გახადოს.
ბატონო სოსო, მოგესალმებით, მადლობა, რომ ინტერვიუზე დამთანხმდით.
მადლობა თქვენ რომ ისურვეთ ინტერვიუ ჩვენთან.
როგორ შეაფასებდით გასულ სეზონს და რა გამოცდილებითა და დასკვნებით იწყებს თეატრი ახალ სეზონს?
გასული სეზონზე, ისე როგორც წინა სეზონებზე აქტიური შემოქმედებითი პროცესები მიმდინარეობდა. თეატრი ყოველწლიურად ახერხებს ექვსამდე პრემიერის წარმოდგენას, ეს რაოდენობა ჩვენი თეატრისთვის ცოტა არ არის. მახარებს ის ფაქტიც, რომ თეატრში კარგი ახალგაზრდა რეჟისორები დგამენ სპექტაკლებს. ვფიქრობ, რომ თაობათა ცვლა აქტიურად უნდა იყოს, რადგან თაობას მოყავს თავისი მაყურებელი. ამ ყველაფერს, რომ თავი დავანებოთ, გარკვეული გამოციდლების დაგროვებისთვის აუცილებელია ახალგაზრდებთან ურთიერთობა. ვფიქრობ, რომ მათთვის ძალიან კარგი იყო გასული სეზონი, მათ მიერ დადგმულმა სპექტკლებმა გარკვეულ წარმატებას მიაღწიეს. მაგალითისთვის, ფოთი რეგიონული თეატრების ფესტივალზე ახალგაზრდა რეჟისორის, თემო დვალის სპექტაკლი „ვახშამი ექვსისთვის“ იყო წარმოდგენილი. სადაც ძალიან კარგად მიიღო იქაურმა მაყურებელმა, ჩვენ ძალიან კარგად ვიცით, რომ სხვა ქალაქის მაყურებელი ყოველთვის კრიტიკულია, ვიდრე შენი ქალაქის მაყურებელი, რომელიც ქალაქ რუსთავშია, ისინი გაცილებით ლმობიერები და მიმტევებლები არიან.
გარდა ამისა, ჩვენ ყოველწლიურად უკვე რუსთავში კომედიის ფესტივალს ვატარებთ. გასული წლის ფესტივალი იყო ძალიან საინტერესო და მომავალშიც, ვფიქრობთ და ვგეგმავთ ახალ პროექტებს, რომელიც ორიენტირებული იქნება, როგორც თეატრის, ასევე ახალაგზრდა რეჟისორების და არა მხოლოდ, განვითარებაზე.
ასევე ყოველწლიურად ხდება დასის განახლება, ახალგაზრდა მსახიობებით და ძალიან კარგია ეს, როცა თეატრს ამის შესაძლებლობა აქვს. ის ფაქტიც მინდა აღვნიშნო, რომ თეატრის დასი ყოველთვის ძალიან კარგად იღებს ახალ მსახიობებს.
ჩვენ გვიყვარს აქტიური, ხმაურიანი თეატრალური ცხოვრება და ეს ასე გაგრძელდება აუცილებლად.
მაყურებლისთვის ყოველთვის საინტერესოა, რა მთავარი თემები ან მიმართულებები იქნება წამყვანი - რას უნდა ელოდოს რუსთავის დრამატული თეატრის მაყურებელი ახალი სეზონზე?
დავიწყებ იმით, რომ ყველა ახალი სპექტაკლი, რომელიც დაიდგმება რუსთავის თეატრში, ამის ნახვა მხოლოდ და მხოლოდ რუსთავის თეატრში იქნება შესაძლებელი. ეს უკვე კარგია, როცა სპექტაკლები არ მეორდება, ყოველ შემთხვევაში ასე ვფიქრობ, რომ კარგია და ასე მინდა, რომ რუსთავის თეატრის სარეპერტუარო პოლიტიკა განვითარდეს და თეატრში იყოს ისეთი სპექტაკლები, რომლის ნახვაც მაყურებელს მხოლოდ რუსთავის თეატრში შეეძლება.
გარდა ამისა, შემოქმედებითი სითამამე ეს არის აუცილებელი პირობა, რომელიც უნდა დავიცვათ ჩვენ და არ უნდა შეეშინდეს თეატრს იმ თემებზე საუბარი, რომელიც აღელვებს და აფიქრებს საზოგადოებას. არ უნდა გავექეცეთ მსგავს თემებს. ჩვენ ბედნიერები ვართ იმით, რომ გვაქვს არენა, გვაქვს სივრცე სადაც შეგვიძლია პირდაპირ ვესაუბროთ ხალხს და ამის არ გამოყენება არ შეიძლება.
რამდენად გეგმავთ ახლებურ თეატრალურ ენაზე, ექსპერიმენტებზე ან ახალი ფორმების ძიებაზე მუშაობას, თუ უფრო კლასიკურ ხაზს გაჰყვებით?
იმდენად განსხვავებული ხედვის რეჟისორებს მოუწევთ მუშაობა ამ სეზონზე, რომ თავისთავად იქნება სხვდასხვა მიმდინარეობა, იქნება კლასიკური ნაწარმოებებზე მუშაობაც და ასევე ექსპერიმენტულ დადგმებზე მუშაობაც. ყველაზე მთავარი ის არის, რომ ჩვენ სივრცე გვაძლევს იმის შესაძლებლობას, რომ თემები ვცვალოთ, ისეთი სივრცეებია ჩვენს თეატრში, რომ შეიძლება ნებისმიერი სითამამის პროექტის განხორციელება. აქედან გამომდინარე ყველაფერი რაც თეატრში გაკეთდება უნდა იყოს ჩამთრევი და საინტერესო.
რა ახალ პრემიერებს გეგმავთ - არის თუ არა უკვე კონკრეტული სპექტაკლები და დადგმები, რომელთა პრემიერაც მიმდინარე სეზონში შედგება, თქვენ ასევე ვიცი, რომ რამდენიმე სპექტაკლის აღდგენასაც გეგმავთ?
ახლა ჩვენს თეატრში ჩამოდის, რუმინელი რეჟისორი ანტონელა კორნიჩი, რომელიც მუშაობას დაიწყებს არისტოფანეს, „ფრინველებ“-ზე და ვფიქრობ, რომ მას განსაკუთრებული და საინტერესო ხედვა აქვს ამ პიესასთან მიმართებაში. საერთოდ მნიშვნელოვანიც არის, როცა უცხო ადამიანი შემოდის სივრცეში, ეს მსახიობებსაც წაადგება, სხვა გამოცდილება, სხვა ქვეყნის კულტურაა, სხვა ქვეყნის ემოციაა, ტემპორიტმი მოაქვს და ეს ძალიან კარგია, შემოქმედებითი სივრცისთვის.
გარდა ამისა, მე მაქვს გეგმა, ზოგჯერ ვფიქრობ რომ დასაბამიდან ვაპირებ, „ჰამლეტის“ დადგმას, დღემდე ვერ გავედი ფინალში. მგონი, ჯერ კიდე შექსპირს არ ქონდა დაწერილი, მე რომ „ჰამლეტზე“ მუშაობა დავიწყე. (იღიმის) - ეს რა თქმა უნდა ხუმრობით. მაგრამ, იმედია, რომ ამ სეზონში მაინც შევძლებ, რომ „ჰამლეტის“ პრემიერა გამოვუშვა. როგორც „ჰამლეტის“ ცხოვრებაა დაბრკოლებებით სავსე, ასევე ჩვენი რეპეტიციებიც დაბრკოლებებითაა სავსე.
გარდა ამისა, უამრავი კარგი ჩანაფიქრი გვაქვს, რომლის გამხელაც ამ წუთას მიჭირს, ვინაიდან ჯერ კიდევ დამუშავების პროცესშია და ჯგუფი რომელიც ვამუშავებთ თემებს და ფინალში გავალთ, მერე უკვე მექნება შესაძლებლობა, ამ იდეებზე დეტალურად მოვუყვე საზოგადოებას, თუმცა ვფიქრობ, რომ ეს იდეები მაყურებელს ძალიან მოეწონება.
დაგეგმილია თუ არა გასტროლები, ფესტივალებში მონაწილეობა ან სხვა თეატრალურ სცენებზე გამოსვლა, როგორც საქართველოში, ისე მის ფარგლებს გარეთ, ანუ განსაზღვრულია თუ არა საგასტროლო გეგმები და მონაწილეობა როგორც ადგილობრივ, ისე საერთაშორისო ფესტივალებსა და თეატრალურ ფორუმებში?
ერთია თეატრი რას აკეთებს თავის არენაზე და მეორეა როგორ იღებს ამას მსოფლიო თეატრალური სამყარო, აქედან გამომდინარე აუცილებელია მათთან ჩასვლა, ამ სივრციდან გასვლა და ჩვენი სპექტაკლების სხვდასხვა ქვეყნის მაყურებლისთვის წარდგენა. პირველ ეტაპზე ჩვენ ყაზახეთში გვიწევს საგასტროლო გასვლა, ფესტივალში ვიღებთ მონაწილეობას სპექტაკლით „ფაბრიკის გოგოები“. ხოლო შემდეგ, ემიგრანტებისთვის ვგეგმავთ იტალიაში ტურნეს, იმიტომ რომ ემიგრანტები მოკლებული არიან ქართულ კულტურას, ხელოვნებას და ჩვენ თუ ამ დანაკლისს შევუვსებთ, ეს ძალიან კარგი იქნება. ჩვენ შეიძლება საზღვრები გვყოფდეს, მაგრამ ჩვენი ფიქრები, ჩვენი ხედვები ერთმანეთთან კავშირში არის და ამიტომ ძალიან არ უნდა მოვწყდეთ ამ ადამიანებს. აქედან გამომდინარე, ჩვენ აუცილებლად ჩავალთ მათთან იტალიაში. ასევე აქტიურ რეჟიმში ვართ სხვა ქვეყნებთან საგასტროლო მოლაპარაკებებზე და მე სურვილი ამქვს, რომ აქტიურად იმოგზაუროს ჩვენმა თეატრმა, მსახიობებმა. ნახონ მსოფლიო და მსოფლიო თეატრალური მოვლენები.
მაყურებელს ხშირად აინტერესებს არა მხოლოდ პრემიერები, არამედ თეატრის მსახიობების განვითარებაც - რა შესაძლებლობები ექნებათ დასის წევრებს ახალ სეზონში? რას გააკეთებს თეატრი მსახიობებისთვის?
ყველაფერი რაც თეატრში კეთდება მისი ძირითადი მონაწილე, შემსრულებელი არის მსახიობი. პირველყოვლისა საინტერესო მასალები უნდა შეირჩეს, რომელი როლი იქნება მათთვის საინტერესო და ალბათ ყველა მსახიობს უოცნებია, რომ კონკრეტულ პერსონაჟს განასახირებდა - ამის შესაძლებლობა უნდა მისცე, რამდენიმე მსახიობებს მაინც. აბა, რისთვის ჩააბარა? რისთვის მოვიდა? ამის საშუალებას ასე თუ ისე ვაძლევთ მსახიობებს. მასალის შერჩევის დროს აუცილებლად უნდა იყოს გათვალისწინებული შენი მსახიობი. იქ უნდა ხედავდე შენს მსახიობს და ზერელად არ უნდა აიღო მასალა. მარტო რეჟისორის ეგოისტური ამბიცია არ უნდა დაკმაყოფლდეს, რომ მე მინდა ამის დადგმა. ამ შემთხვევაში, მე პირადად ვიჭედები, რადგან მე უშუალოდ მათი ხელმძღვანელი ვარ და ყოველთვის უნდა ვფიქრობდე მათი სურვილების და აზრების გათვალისწინებაზე და ა.შ. მოწვეულ რეჟისორებს ეს ნაკლებად აინტერესებს. თეატრს ყავს ორმოცდაოთხი მსახიობი და ორმოცდაოთხივე უნდა იყოს დაკავებული სცენაზე. ეს მსახიობისთვის ძალიან მნიშვნელოვანია.
თანამედროვე თეატრი ხშირად ცდილობს აქტუალური სოციალური თუ პოლიტიკური საკითხების ასახვას - გეგმავთ თუ არა მსგავსი თემების გაჟღერებას და რამდენად მნიშვნელოვანი იქნება ახალი სეზონისთვის სოციალური და პოლიტიკური კონტექსტის თეატრალურ ფორმაში ასახვა?
არ არსებობს პიესა, სადაც ეს თემები არ არის აქტიური, ვინაიდან პიესაში უნდა იყოს კონფლიქტი, პრობლემა. ეს პრობლემა თუნდაც ოჯახში ხდებოდეს, გარკვეულწილად ახლოს არის, პოლიტიკისთან, გარე სივრცესთან, სოციალურ საკითხებთან და ა.შ. არ არსბეობს პიესა, სადაც ეს საკითხები არ იქნება, მაშინ ის უბრალოდ არ არის პიესა. აქედან გამომდინარე, ალბათ მსგავს თემებზე გვექნება ჩვენ საუბარი. ადრე სტუდენტებთან მქონდა გაკეთებული, „ჩვენი კლასი“, იმ პერიოდში ზუსტად ბატონმა თემურ ჩხეიძემ დადგა თავის მოწაფეებთან და პარალელურად მე დავდგი. აქვე გადავუხვევ თემას და გავიხსენებ: როცა შეიტყო ბატონმა თემურმა, რომ ერთი და იგივე პიესაზე მუშაობა გვიწევდა, რამდენად თავმდაბალი ადამიანი იყო, ადგა და თვითონ დამირეკა პირველმა. სოსო გავიგე რომ „ჩვენ კლასს“ დგამო და კი მეთქი, უცებ ძალიან დიდი პაუზა მქონდა. მითხრეს, რომ შენ დაწყებული გქონია უკვე მუშაობა, მე მერე ავიღეო და ჯერ შენ გამოუშვი პრემიერა და მერე მე გამოვუშვებო. არა ბატონო თემურ, როგორც მოხერხდება მეთქი, თქვენ თუ ადრე მორჩებით მუშაობას ჯერ თქვენ გამოუშვით და მე მერე გამოვუშვებ თქო. რაღაცა შევთანხმდით, ეს ძალიან იშვიათობა იყო. წინა წელს სამი „თოლია“ დაიდგა თეატრალურ უნივერსიტეტში, მე შევეცადე გავქცეოდი რომ კვეთა არ ყოფლიყო სხვებთან და ალბათ ბატონ თემურსაც ეს ჩანაფიქრი ქონდა და მაინც დავემთხვიეთ. რაღაცნაირად მწყდება გული, რომ ეს სპექტაკლი არც თეატრალურ უნივერსიტეტში არ არის, მისი თავიდან დადგმა მაქვს გეგმაში, რუსთავის თეატრში, ექსპერმინეტულ სივრცეში. ეს პიესა ჩვენ გვიყვება ფაშისტურ პერიოდს და კომუნისტების პერიოდს, თუ რა დღეში ჩააყენეს პოლონეთი ამ ორმა აგრესიულმა ძალებმა. ვფიქრობ, რომ ეს პიესა საინტერესო იქნება მაყურებლისთვის.
მკითხველისთვის მინდა, ვთქვა, რომ თქვენ რეპერტუარშია სპექტაკლი „მიმძიმს ამაზე საუბარი“ რომელიც თეატრის სარდაფშია დადგმული, როცა ამ სპექტაკლზე რეცენზიას ვწერდი და ინფორმაციები მოვიძიე, გავიგე რომ სარდაფი და მთლიანად ეს სივრცე პანდემიის დროს აღმოაჩინეთ, სანამ დასასრულისკენ წავალთ, რატომ მოგინდათ, რომ ეს სპექტაკლი რუსთავის თეატრის სარდაფში ჩაგეტანათ?
იმ პერიოდში ვინაიდან თეატრი არ მუშაობდა და სპექტაკლები გაჩერებული იყო, მოგვინდა ამ სარდაფის გასუფთავება, ფიზიკური შრომით დავკავდით. აი, ნახე რაღაცა ამაგი ხომ ჩადე, გასუფთავდა სივრცე, ეს მთლიანად რომ გასუფთავდა, მარტო აღმოვჩნდი ამ სივრცეში და ვიგრძენი რაღაცნაირად სიმძიმე, უსიამოვნო შეგრძნება. შეიძლება ჩვენ იმ ეპოქის მომსწრეები არ ვართ, მაგრამ ხშირად გვესმის „37 წელი, ხომ არ არის?“ და მომინდა ამასთან დაკავშირებით რაღაცის გაკეთება, ამ სივრცეში. ასეც გამოვიდა, ყველაფერი დაემთხვა, ეს სიმძიმე მოდის, ამ სივრცეში. წარმატებული სპექტაკლი აღმოჩნდა, საუკეთესო რეჟისურა აიღო სპექტაკლმა, ასევე სპექატკლი მონაწილეობდა თეატრის საერთაშორის ფესტივალში, ვერსად ვერ წავიღეთ სტუმრები ჩამოვიდნენ აქ და მე ვნახე, დიდი თვალებით აღფრთოვანებული მაყურებელი.
დღემდე იგრძნობა ეს ემოცია, ერთგვარად ისტორიის გაკვეთილიცაა.
კი ასეა. რეალობაა ის, რაც ხდება სცენაზე. აქედან გამომდინარე რეალური სივრცეები გვაქვს, რომლის გამოყენებითაც ამბავს უფრო დამაჯერებლად მივიტან მაყურებლამდე. აქედან გამომდინარე ასეთი სივრცეები და კუთხეები ყველა თეატრში არსებობს, უბრალოდ ნერვები სჭირდება, იქ დაჯდე ჩაატარო რეპეტიცია და მონაწილე მსახიობებიც მოაქციო აღფრთოვანებაში.
თავიდან მოეწონათ იდეა მსახიობებს?
თავიდან, რომ გითხრათ რომ ძალიან აღფრთოვანდნენ ფაქტით, რომ ქვემოთ უნდა ეთამაშათ, არა! თუმცა, მერე შედეგი ყველაფერს შთანთქავს, ამიტომ „ჩვენი კლასიც“ არ მინდა, რომ სცენაზე გავაკეთო. ვნახოთ, იქნებ გამომივიდას.
ინტერვიუს დროს არა ერთ გზის ახსენეთ მაყურებელი, შემდეგი კითხვაც მაყურებელს მინდა, რომ დავუკავშირო, რამდენად მნიშვნელოვანია თქვენთვის მაყურებელთან ახალი ფორმის კომუნიკაცია - როგორ ხედავთ მაყურებელთან ინტერაქციის ახალი ფორმების განვითარების პერსპექტივას - მაგალითად, დისკუსიებს, საჯარო შეხვედრებს თუ საგანმანათლებლო პროექტებს?
დავიწყოთ იქედან, რომ მაყურებელი არის მთავარი, მაყურებელი შვება იმას, რასაც ვაკეთებ, როდესაც მასალაზე ვიწყებ მუშაობას, ყოველთვის არის წარმოსახვაში ვიღაცა ერთი, რომელსაც ამ თემაზე მუდმივად ვესაუბრები. ზოგიერთი ხელოვანისგან ასეთი რამ მომისმენია, რომ ვერ გაიგო მაყურებელმა, რას ქვია ვერ გაიგო, მაყურებელი იგებს იმაზე მეტს ვიდრე შენ გაქვს ჩაფიქრებული, ასე რომ ვერ გაიგო მაყურებელმა ეგეთი რამ ჩემთვის არ არსებობს, ვერ გავაგებინე მაყურებელს შეიძლება ვთქვა.
გქონიათ ისე ეგეთი შემთხვევა?
რომ, ვერ გავაგებინე მაყურებელს?
დიახ.
როგორ არა.
აი, რო დაგწყდათ გული და დღემდე მოგყვებათ.
კი, კი. როგორ არა, დავაკონკრეტო?
დიახ.
„დონ ჟუანთან“ მქონდა ესეთი რამ, იმდენად სხვანაირად იწყება „დონ ჟუანი“, რომ მეგონა ყველა გაიგებდა ამ სპექტაკლს, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ყველას ვერ გავაგებინე, იმიტომ, რომ დავაბნიე. ვიწყებ მკვდარი დონ ჟუანით, მერე ვაცოცხლებ და მერე ისევ ვკლავ და ცოტა ამ მისტიკას შეიძლება კიდევ რაღაც სჭირდებოდა დასაწყისში, რომ მაყურებლისთვის უფრო გასაგები ყოფილიყო.
მაყურებლის თემას დავუბრუნდები, მაგალითისთვის, იქნება თუ არა დისკუსიები, საჯარო შეხვედრები, საგანმანათლებლო პროექტები, თუ შეიძლება რომ ამ სეზონზე რუსთავის თეატრში მაყურებელი არა მხოლოდ სპექტაკლის სანახავად არამედ, რეჟოსორთან, მსახიობებთან შესახვედრად მოვიდნენ? იქნება თუა რა მსაგვსი ტიპის ინტერაქცია?
ამ კუთხით, იმედი მაქვს ჩემი გუნდის, გარდა რეჟისორისა ვინც ამ თეატრში მუშაობს. იმიტომ, რომ მე თუ მოვწყდი შემოქმედებით პროცესებს და დავუწყე მაყურებელს ქუჩა-ქუჩა სირბილი, რომ მოდი დავილაპარაკოთ, ჩემს საქმეს ვერ გავაკეთებ, თუ ამას მოახერხებს ჯგუფი, რომელიც ჩემ გარდა, კიდე აქ უამრავ კარგ საქმეს აკეთებს, მეც სიამოვნებით შევხვდები, მსახიობებიც სიამოვნებით შეხვდებიან. მოკლედ თეატრს მზაობა აქვს მსაგვსი შეხვედრების.
და ბოლოს, რას დაჰპირდებოდით რუსთავის დრამატული თეატრის მაყურებელს - რას გამოყოფდით მთავარი გზავნილის სახით - რა იქნება ის განსაკუთრებული მოტივაცია და სიურპრიზი, რის გამოც მაყურებელი აუცილებლად უნდა ეწვიოს რუსთავის დრამატულ თეატრს?
ვურჩევდი რუსთაველებს რომ იარონ თეატრში. რაღაცა საინტერესო არ გამორჩეთ უბრალოდ, იმიტომ რომ თეატრი მაინც დროშია, იმ წუთას საუბრობს რაღაცა პრობლემაზე და მერე ცუდია, როცა ის წრფელი საუბარი ყველასთან ვერ მივა. აქედან გამომდინარე მაყურებელი ძალიან ბევრს დაკარგავს, რადგან ბევრ კარგ თემაზე საუბრობს თეატრი. და, მხოლოდ პრემიერის ნახვით არ უნდა შემოიფარგლონ, ზოგჯერ მეორედაც უნდა ნახონ, იქნება რაიმე ახალი აღმოაჩინოს და წაიღოს. ბილეთის ფული არ აქვს? არ არის პრობლემა, მოვიდეს რაღაცას მოვახერხებთ. ნუ იქნება გაუცხოება, დიდი ნაპრალი ჩვენსა და ჩვენს მაყურებელს შორის, ნებისმიერი ფორმით შეგვიძლია ურთიერთობა გავაჩაღოთ, არ მოგვერიდოს ერთმანეთის. ვისუაბროთ ყველა იმ თემაზე რაც მათთაც წაადგება და მათ გარშემო მყოფებსაც. თეატრს აქვს საშუალება, რომ ადამიანი, როცა ფიქრობს და რაღაც პრობლემას ვერ წყვეტს, შეიძლება უცებ მოვიდეს ნახოს სპექტაკლი და ის პრობლემა მას მოუგვარდეს. ეს არის თეატრი... შეიძლება თავისი ისტორია ნახოს სცენაზე და დამშვიდდეს, რომ მარტო არ არის. თეატრს მაინც თერაპიულ ნაწილს ვეძახი რა.
მადლობა საინტერესო ინტერვიუსთვის და მინდა, რომ პირობა მომცეთ, აი თქვენ რომ თქვით „დასაბამიდან, მგონი სანამ შექსპირი დაწერდა „ჰამლეტს“ მაქედან მინდა ამ პიესის დადგმაო, „ჰამლეტის“ პრემიერის მერე მე მომცემთ პირველ ინტერვიუს.
მადლობა თქვენ, აუცილებლად.