გამარჯობა, მე კოკო ვარ!
საუბარი კოკო როინიშვილთან
გამარჯობა, მე კოკო ვარ!
რეჟისორ კონსტანტინე (კოკო) როინიშვილთან საუბარი შეხუმრებით დაიწყო. ვკითხე: რატომ კოკო?! კოკო შანელის სიყვარულით შეგარქვეს? არა, მიპასუხა მან, „ჩემმა დამ დამარქვა! პატარა რომ ვიყავი, ამ სიგრძე სახელს ვერ წარმოთქვამდა, მოფერებითი კოტიკო არ მოეწონა და კოკო დამარქვა. ერთი სიტყვით, ბავშვობიდან კოკო ვარ!“. პირველი შეკითხვის მერე მეც ასევე მოვიხსენიებ, თუნდაც იმიტომ, რომ დღეს - „რეჟისორი კოკო როინიშვილი“ უკვე სპექტაკლების აფიშებზეა!
ირინა ღოღობერიძე - შენს ოჯახში ყველა დიდი, თუ პატარა ან მღერის, ან სცენაზე დგას. ამგვარად, თეატრი, სცენა, შენთვის, უკვე მესამე თაობაში გენეტიკურად არსებული მოცემულობაა, რომელიც დაბადებიდანვე შენთვის ხილული, შეგრძნებადი და შენს პირად მენტალურ, თუ რეალურ სივრცეში განსახიერებული იყო. მოკლედ, როდის და როგორ გადაწყვიტე, რომ თეატრში წახვალ? და ისიც სამსახიობოზე?
კოკო როინიშვილი - უცნაური ისაა, რომ მე ფეხბურთელობაზე ვოცნებობდი, ვვარჯიშობდი კიდეც, მაგრამ მერე ისე წავედი თეატრისა და კინოს უნივერსიტეტში, რომ არც დავფიქრებულვარ; თუმცა, ნამდვილად არ ვიცოდი სამსახიობოზე წავიდოდი, თუ სარეჟისოროზე
- დაიწყე, როგორც მსახიობმა
კოკო - დიახ, როგორც მსახიობმა. რეჟისორობა რომ დავიწყე უკვე დიპლომირებული მსახიობი გახლდით. მაშინ ვფიქრობდი და დღეს უკვე ვიცი, რომ რეჟისორმა რაღაც პატარა სამსახიობო გზა უნდა გაიაროს, რომ მერე მსახიობებთან ურთიერთობა შეეძლოს.
- რეჟისურაში რომ წახვედი უკვე დიპლომირებული და თანაც პოპულარული მსახიობი იყავი, დღესაც სიამოვნებით დაგპატიჟებს საქართველოს ნებისმიერი დიდი, თუ პატარა, ეროვნული, თუ კერძო თეატრი. მეორე კურსიდან დღემდე განსახიერებული გაქვს ოცამდე როლი, რამდენიმეს ჩამოვთვლი მხოლოდ შენი ევროპული რეპერტუარიდან: ჰორაციო მარჯანიშვილის სახელმწიფო თეატრში (რეჟისორი ლევან წულაძე), ჰამლეტი (რეჟ. თემო კუპრავა), პილოტი ,,პატარა უფლისწულში’’, კალიმაქო მაკიაველის ,,მანდრაგორაში’’(რეჟ. მალხაზ ასლამაზი), ტომი, რეი კუნი „ცუდი ბიჭები" რეჟისორი ანი ხიდეშელი, ბიჭი შალომ ალეიჰემის ,,BEGALUT-უცხოობაში’’ და სხვ.
კოკო. - ეს ხიდი ძალიან მნიშვნელოვანია, მსახიობი მარიონეტი არ არის, ის ცოცხალი არსებაა, როგორც ეს გორდონ კრეგმა, სხვებმა, ჩვენმა ცხოვრებამ თეატრში, გამოცდილებამ და პროფესიამაც დაგვიმტკიცა. ამიტომ ეს გზა უნდა გამევლო!
- და გაიარე კიდეც! ნიკოლაი გოგოლის ,,შინელი’’ შენი პირველი სპექტაკლია, რომელიც მარჯანიშვილის სახელმწიფო თეატრის დიდ სცენაზე დაიდგა, უკვე სერიოზული განაცხადი იყო საკუთარ ხელწერაზე. (სტილზე), იქ უკვე ჩანდა, რა გაწუხებს, რას ეძებ. და მაინც, რატომ ეს არც თუ მარტივი ტექსტი და ავტორი, რატომ შეჩერდი ,,შინელზე“?
კოკო - ყველა სპექტაკლში, რაც კი დამიდგამს, საკუთარ თავს ვეძებ და ვხედავ. ზუსტად ასე იყო ,,შინელის’’ მთავარი გმირის აკაკი ბაშმაჩკინის შემთხვევაში. ის ძალიან გაუბედავი, შებოჭილი, დაჩაგრული, მაგრამ მერე რაღაც მიზეზის გამო ის გადამწყვეტ ნაბიჯს გადადგამს. ზუსტად ასე ვიყავი მეც, ბაშმაჩკინთან ერთად ნაბიჯი მეც გადავდგი. მასთან გარკვეულწილად ჩემს თავიც გავაიგივე. თუმცა არ მინდა დავასრულო ისე, როგორც ,,შინელის“ პერსონაჟმა. მინდა, რომ ნაბიჯ-ნაბიჯ წავიდე წინ და ვისწავლო, გავიზარდო. ასეა, თუ ისე მე მგონია, რომ თუ რაღაც იდეა არსებობს (ბაშმაჩკინისთვის შინელი), ჩემთვის რაღაც სხვა და მისი გამყარების აუცილებლობაში დარწმუნდები, ეს იდეა გადამწყვეტ ნაბიჯსაც გადაგადგმევინებს. მგონია, რომ ბაშმაჩკინი და ზოგადად ,,შინელიც’’ ეგ იყო.
- იყოს ასე! რატომღაც პირდაპირ შენს მიერ დადგმულ სპექტაკლებზე გადავედით და მინდა გითხრა, რომ გოგოლის ,,შინელის’’ მერე ვუდი ალენის მოთხრობის მიხედვით „კუგელმასის ეპიზოდური როლის“ დადგმა ლოგიკურად, მაგრამ მაინც უცნაურად მომეჩვენა. გასაგებია, რომ გოგოლი და ვუდი ალენიც ცოტა ცინიკურად ეთამაშებიან ყველაფერს და მაინც, რამ მიგიყვანა ვუდი ალეინის პერსონაჟის „რიმეიკამდე“?
კოკო - „რიმეიკი“ არ არის, ამბავი ცოტა გადავაკეთე. მთავარი პერსონაჟი კაცია, თუმცა მგონია, რომ ეს მხოლოდ კაცების პრობლემა არ უნდა იყოს. აქ ზოგადად ადამიანის პრობლემა არის, არ შემდგარი, ან დამარცხებული ადამიანის პრობლემა, რომელიც სადღაც გადაუხვევს და მიდის სხვასთან და სხვაგან. შეიძლება მასში მე ჩემს თავსაც ვხედავ, თუმცა კუგელმასთან არაფერი საერთო არა მაქვს. შესაძლოა ჩემი თვისებები მასაც ჰქონდეს, მაგრამ ეს არაა მთავარი. მე ვუდი ალენის მსოფლმხედველობა მომწონს, მის მიერ სამყაროს ხედვა მომწონს, ის ხომ ძალიან ცინიკური და მკაცრია სამყაროს მიმართ. ამასთანავე მის პიროვნებასა და შემოქმედებაში ძალიან დიდი სევდა იგრძნობა. ყველა ადამიანს მოსდევს სევდა, მაგრამ ვუდი ალენის სევდა მიმალული და შენიღბულია. მიყვარს მისი ფილმები, წაკითხული მაქვს მისი ინტერვიუები. დამაინტერესა, რა იმალებოდა ამ ცინიკოსი ადამიანის მიღმა. რაღაც ტკივილს, გაწბილებას ხომ მალავდა?!. აი ამ ყველაფრის ძიებში რომ წავედი მოთხრობის კითხვის დროს კი ვიცინე. და უცებ მივხვდი, რომ ეს ადამიანი ძალიან დიდ ტკივილს ატარებს და სწორედ ამან დამაინტერესა.
- მამასთან მუშაობა როგორი იყო?
კოკო - პანდემიის პერიოდში ვმუშაობდით, რეპეტიციების დაწყება ყველას გაგვიჭირდა, რაღაცეები მოვაგვარე, ერთი-ორი რეპეტიციის მერე მივხვდი, რომ თუ არ გავაქრე მამა-შვილური ურთიერთობა, არაფერი არ გამოვიდოდა. აქაც ნაბიჯის გადადგმა დამჭირდა! ერთ რეპეტიციაზე რაღაც მკაცრი შენიშვნები გავუკეთე. როგორც მსახიობს, ბუნებრივია და ვთხოვე რეპეტიციის მერე დარჩენილიყო. გულახდილად ვესაუბრე და ამის მერე მე გავხდი რეჟისორი, ის კი ჩემი მსახიობი!
ირინა - ამით, ვფიქრობ სპექტაკლმაც მოიგო! პანდემიის დროს, პირველ პრემიერაზე ვნახე სპექტაკლი. მერე თვითიზოლაციაში ვიყავით, ახლა ,,შინელი’’ და ,,კუგელმასი“, მაყურებლის თხოვნით ისევ აფიშაზეა
კოკო - არც ერთი სპექტაკლის ნახვა აღარ მომწონს დადგმის, ან პრემიერის მერე. დიდად არც უკვე დადგმული სპექტაკლის აღდგენა მყვარებია, თურმე! თუმცა მომიწია. ხომ უნდა ნახო, რა მოიშალა, რა გაქრა, რა მოირყა. ამას (ყველაფერს) ცოტა იძულებით ვაკეთებ, ხოლმე! მიყვარს ყველა ჩემი სპექტაკლი, მათ შორის, ეს ორიც, მაგრამ ნახვა არ შემიძლია, რადგან ჩემს ტკივილს მახსენებს. მწერალი ან პოეტი რომ ვიყო, რასაც დავწერდი, იმას ვერასდროს წავიკითხავდი,
- ვიცი, რომ ტექსტს ძირითადად თვითონ აკეთებ, ან, ალბათ, ისეთს ანდობ, ვისაც ენდობი. ამასთანავე, ძალიან ფაქიზად ეპყრობი ტექსტს. ავტორს, პრაქტიკულად, არ კარგავ. გყავს ვინმე, ვისაც ტექსტის კორექტურას მაინც ანდობ?
კოკო - ძირითადად თვითონ ვაკეთებ, თარგმანებსაც თვითონ ვუვლი, თუ რაღაც გამიჭირდა, ერთხელ იყო, მოლიერის ,,ძალად ექიმის’’ დადგმა რომ მომინდა, ქეთი კვანტალიანი მირჩიეს და შევუკვეთე. ისეთი შესანიშნავი თარგმანი მოვიდა, რომ მეორე დღეს მსახიობები მაგიდასთან დავსვი, როლების განაწილება გამოვაცხადე და პირდაპირ წაკითხვა ვთხოვე. იმდენად თავისუფლად წაიკითხეს, რომ ერთი სიტყვაც არ შემიცვლია. სხვა შემთხვევაში, ისევ მსახიობებთან ერთად ვცდილობ, რომ ტექსტი ძალიან ფრთხილად გავაკეთილშობილო.
- გაკეთილშობილებაში რას გულისხმობ??
კოკო - პირველ რიგში, ვფიქრობ, როგორ მივა მაყურებლამდე ის, რაც მსახიობმა უნდა თქვას. ჩვენ ძალიან ბევრი კარგი თარგმანი გვაქვს, თუნდაც შექსპირის, მეოცე საუკუნის დასაწყისის ივანე მაჩაბლის საოცარი თარგმანი გვაქვს ხალხში ციტატებად და აფორიზმებად გაბნეული, მაგრამ ის რაღაც-რაღაცეები, რაც XX საუკუნეში კარგად ჟღერდა (შექსპირთანაც არის ცოტა!), შეიძლება დღეს ანაქრონიზმად მოგვეჩვენოს. ახალი უნდა გაკეთდეს. ამიტომაც, ვცდილობ, ხელი შევავლო ტექსტს. პერსონაჟის რეპლიკა გასაგებად უნდა ჟღერდეს, მის მეტყველებასაც უნდა ესადაგებოდეს და არც შექსპირი უნდა დავკარგოთ.
- მესმის შენი. ტექსტთან მიმართებაში, ალბათ, კიდევ ერთი მომენტი გაქვს. შენეული ინტერპრეტაციაც ხომ უნდა მისცე იმას. ამიტომ რაღაც უნდა ამოიღო, ჩაამატო, გადაიტან-გადმოიტანო, ამოიღო კიდეც. მოკლედ თავი მოუყარო ისე, როგორც შენ გინდა და გამოკვეთო ის, რაც გინდა. ამისთვის, ტექსტში თუ რაღაც იკარგება, ეს ყველაფერი შემოგაქვს სხვა ხერხით. განათებით, მაგალითად, ან სივრცესთან თამაშით, როგორც კუგელმასში. შეკვეცილი ტექსტი ხშირად წაკითხვადი ხდება მსახიობის მიერ უსიტყვოდ გათამაშებულ სცენაში, როგორც ამას ძალიან კარგად აკეთებს ანი იმნაძე მარშა ნორმანის ,,რას მალავენ ქალები’’. მაგ.იონესკოს ,,ორთა ბოდვაშიც’’ დავინახე ეს ყველაფერი. აქვე დავამატებ, ძალიან ბევრი იონესკო დაიდგა ჩვენთან ამ ბოლო დროს, მაგრამ ჩემთვის შენი იყო პირველი, სადაც პლასტიკურ-ვიზუალური გადაპრანჭვის ნაცვლად, ნათქვამი და ნაჩვენები იყო ზუსტად ის, რაც არის აბსურდის თეატრი, ანუ რეალური ორი მე-ს და აბსურდული ცხოვრებისა და ყოფის ხატი, რომელიც ორგანულად მიესადაგა იმ პაწაწუნა სივრცეს და სცენაზე მდგომ ორ მსახიობს; მოლიერის ,,უნებლიეთ ექიმშიც გაქვს - პლასტიკით და ხმით ,,წაკითხული’’ ფინალის ცნობილი მონოლოგი.
კოკო - სხვათა შორის ,,ორთა ბოდვა” არის სპექტაკლი, საიდანაც მაყურებელი ორი სხვადასხვა და რადიკალურად საწინააღმდეგო განწყობით გამოდის. ზოგი ამბობს, რომ ბევრი იცინა, ზოგი კი ამბობს, ძალიან მძიმე სპექტაკლიაო.
- ეს სამწუხარო ფაქტი არ არის. მე თუ მკითხავ კომპლიმენტია. მე მაგალითად, შენი სპექტაკლი აღვიქვი, როგორც ჩვენი ყოფა და ყოველდღიურობა იმ უხსენებელ კომუნისტურ წყობაში, ახლა კი ამ პანდემიის დროს ერთმანეთისგან გათიშულობამ ბევრი რამ დაგვანახა და უპირველესად წინააღმდეგობის და..
ირინა&კოკო - (უნისონში) გადარჩენის...
კოკო - დიახ, გადარჩენის გზაც! თვითიზოლაციის პერიოდში ხომ გვეგონა, რომ ჩავქრით და ხედავთ რა ხდება, თუნდაც აქ ჩვენთან თეატრში, თუ სხვაგან
- როგორ ფიქრობ იონესკოს გმირები გადარჩნენ და ერთად დარჩნენ?
კოკო - კუ და ლოკოკინა აუცილებლად უნდა გადარჩეს, მაგრამ ამ გზასაც გააჩნია, ვიღაც მიდის და თავს გაწირავს, თუმცა მისი სახელი ჩვენს მეხსიერებაში და ისტორიაშიც რჩება. აი, კუ და ლოკოკინას სახელები კი შეიძლება არც დარჩეს
- და საჭიროა?
კოკო - არა! არა მგონია, რომ საჭირო იყოს. ისტორიამ, ვინც შემოგვინახა არიან გმირები, ან გენიოსები და ა.შ. კუ და ლოკოკინები არ რჩებიან. თუმცა ახლა რომ ვუფიქრდები, ვხვდები, რომ ჩვენი ისტორიისთვის, უფრო კი ჩვენთვის აუცილებელია გმირები, აქედან გამომდინარე, იონესკოს კუ და ლოკოკინაც გმირები გამოდიან. მაყურებელი, თანაც კონკრეტული მაყურებელი, არასტანდარტულად დადგმულ შექსპირს კითხულობს და უყურებს. იონესკოს კი ეს ყველაფერი ისე მიზანმიმართულად და პროვოკაციულად აქვს ჩადებული თავის პიესებში, რომ მაყურებლის ერთი ნაწილი მისივე უხილავი სივრციდან ზედაპირზე ამოიქაჩება და გადარჩენის გზების ძიებას იწყებს; მეორე კი იონესკოს ტექსტის ტერორს წინააღმდეგობით უპასუხებს. სხვათა შორის, ბევრი მოგვიყვება, როგორ და რას აკეთებდა იმ დროს.
- კარგი, მოლიერზე მინდა გადავიდე. ,,ძალად ექიმი’’, რომელიც ილიას უნივერსიტეტის თეატრის სცენაზე დადგი, ძალიან წარმატებული სპექტაკლი იყო. თანაც, პირველი სპექტაკლი, რომელიც მე პანდემიის მერე ვნახე.
კოკო - მეორედაც მოხვედით, როგორც მახსოვს
- მომინდა და მოვედი
კოკო - და გაუძელით?
- ძალიან მარტივად, უკვე ვიცოდი, რომ მოლიერი მელოდებოდა. მოკლედ, როგორ იმუშავე ამ პიესაზე და რატომ ,,ძალად ექიმი’’
კოკო - ძალიან რთული იყო დასაწყისი, მაგრამ ძალიან მინდოდა ამ პიესის დადგმა, დავიწყე ფიქრი, ენაზე მორგება, წარმოსახვაში სცენების აგება. არ გამომდიოდა. ვხდებოდი, რომ ეს არაა ის, რაც მინდა, რომ იყოს, რაც მინდა, რომ ვთქვა
- კლასიკას გადაუხვიე? აცდი, დაკარგე?
კოკო - არ ვიცი! მოლიერისკენ წავედი! რასაც ვაკეთებდი, განა ცუდი იყო, უბრალოდ ვფიქრობდი, რომ ჩემი არ იყო, რომ ამ სპექტაკლის რეჟისორი მე ვერ ვიქნებოდი, რომ ჩემს ხელწერას ვკარგავდი და ზედმეტად ვალამაზებდი, მეგონა მოუხდებოდა. მერე დასაწყისის, ალბათ, მეასე გადაკითხვამ, ყველაფერი შემიცვალა. გავიაზრე, რომ ესენი, ნუ ვინც პირველად შემოდის, პერსონაჟები არ არიან. შემოდიან პერსონაჟები, რომლებიც ამ პერსონაჟებს გაითამაშებენ. აქ დავწყნარდი და მივხვდი, როგორ უნდა ამეწყო მთელი სპექტაკლი, როგორი ფინალი უნდა გამეკეთებინა. მაპატიებს, იმედია, მოლიერი ფინალი რომ ცოტა შევცვალე. ასე მომთხოვა თვითონ პიესამ. ტირანი შეიძლება წავიდეს, მაგრამ ტირანი მარტო არ უნდა წავიდეს, არც მიდის მარტო ტირანი, ტირანი აუცილებლად ვინმეს გაიყოლებს
- ანუ, უფრო ლმობიერი ფინალი გააკეთე?
კოკო - პირიქით, მოლიერი ძალიან მსუბუქად ამთავრებს ამ პიესას. დღეს მესმის მისი, მაშინ სხვაგვარად შეუძლებელი იყო. ამიტომაც აქვს მის ტარტიუფს შეცვლილი ფინალი. ხომ ვიცით პირველი ვერსია რა იყო და რა დაგვრჩა, ისიც ვიცით. სხვაგვარად შეუძლებელი იყო, ლუი XIV დროს მოლიერი ზღვარს ვერ გადავიდოდა. მაგრამ რამდენი ქვეტექსტი, კოდი, თუ იდუმალებაა ჩადებული ამ პიესაში?! ამიტომაც, ვფიქრობ, მომიწონებდა მოლიერი მისი ძალად ექიმის - ჰარპაგონის მკვლელობას.
- 2019 წლიდან, სხვადასხვა თეატრში, თანაც ძალიან მოკლე დროში დადგმული გაქვს ექვსი, თუ შვიდი საკმაოდ წარმატებული სპექტაკლი, თანაც საქართველოს წამყვან თეატრებში. პანდემიის პერიოდი დაგემთხვა, თორემ უფრო მეტსაც დადგამდი და მაინც გადაწყვიტე საკუთარი თეატრის შექმნა, რომელიც ძალიან თბილისურ უბანში ,,ქალაქის თეატრი’’ გახსენი. როგორ მიხვედი მასთან? დამოუკიდებლობა და შენი სივრცე მოგინდა? ძალიან ლაკონური პასუხი, თუ შეიძლება
კოკო - დიახ, დამოუკიდებლობა მომინდა
- და ვინმე გართმევდა მას?
კოკო - არა! არ ვიცნობ ხელოვანს, რომელსაც დამოუკიდებლობა არ უნდოდეს და თუ არ უნდა, ის თავის ხელოვნებას აკნინებს. იყოს დიდი მხატვარი, მუსიკოსი, თუნდაც რეჟისორი, დამოუკიდებლობის გარეშე ნამდვილად ვერ იმუშავებს. რაც შეეხება „ქალაქის თეატრს“, აქაც იდეა იყო პირველი, ლოზუნგიც ასე მოვიდა - „პირველად იყო იდეა და იდეა იყო ქალაქის თეატრი“. სიმართლე გითხრათ, ცოტა ბრმად გადავდგით ეს ნაბიჯი, მაგრამ ახლა უკვე მოგვწონს, რომ ბრმად და დაუფიქრებლად
- და იქ პირველი სპექტაკლი?
კოკო - „ქალაქის თეატრში“ პირველი სპექტაკლი, ოღონდ არა ჩემი, იყო თინათინ წულაძის „მარკეტი“. ჩვენი თეატრი ქორეოგრაფიული სპექტაკლით გაიხსნა
- საინტერესო გახსნა გამოვიდა. მახსოვს სპექტაკლის ენერგიული და მოძრავი ტემპი; მხიარული და შთამბეჭდავი, მოძრავი და შთამბეჭდავი პერსონაჟების გალერეა იყო გაცოცხლებული; ეს იყო ერთგვარი შოუ, რომელიც თავისუფლებას აძლევდა ჩვენს ფანტაზიას და რომელიც შთაგონებული იყო ადგილობრივ სუპერმარკეტებში ნანახი არქეტიპებით. ამის დასტური იყო სპექტაკლის ფინალი, რომელიც თინათინმა ფრანგული კანკანის სტილსა და რიტმში ააწყო, როგორც პერსონაჟების აღლუმი, ანუ დეფილე
კოკო - მიყვარს თინასთან მუშაობა, უკონფლიქტოა, მაღალი პასუხისმგებლობის გრძნობა აქვს. ჩემი პირველი სპექტაკლი ქალაქის თეატრში კი იყო „რას მალავენ ქალები“ მარშა ნორმანის პიესის „სამრეცხაო გზაჯვარედინზე“ მიხედვით, რომელიც მცირე დარბაზში ,,კარადა’’ დავდგი. ძალიან მომეწონა პიესა, ქალების ბუნებაში ჩაღრმავების საშუალება მაძლევს-თქო ვიფიქრე. მაგრამ ქალებიდან უფრო ადამიანის ბუნებაზე გადავედი და ძალიან ბევრი რამ აღმოვაჩინე. მაგ.ის, რომ მე ვარ ძალადობის წინააღმდეგ. უფრო მასშტაბური პრობლემა დავინახე. განვაზოგადე ძალადობის პრობლემა, რადგან მივხვდი, რომ ნებსით, თუ უნებლიეთ ერთი ადამიანი მეორეზე რაღაც მომენტში აუცილებლად იძალადებს
- გადავდივართ ცოტა სხვა გეოგრაფიულ არეალში. როგორ ხედავ და გრძნობ შენს თავს ევროპული თეატრის კონტექსტში? მით უფრო რომ შენი დადგმული სპექტაკლებისა თუ გასახიერებული როლების 80% მეტი ევროპული დრამატურგიაა
კოკო - ჩვენ ძალიან მრავალფეროვანი ხალხი ვართ, ბევრი ფერი გვაქვს. ქართულ თეატრს, ვფიქრობ, აქვს შანსი, რომ ერთგვარი წარმმართველი, მიმართულების მიმცემი იყოს. აღმოსავლეთ-დასავლეთის გასაყარზე ვცხოვრობთ. თამამად შეგვიძლია გავუზიაროთ ევროპელებს ჩვენი აღმოსავლური კულტურის ცოდნა და აღმოსავლელებს კი ევროპულის.
- მაშინ მითხარი, რას დადგამდი ევროპულს ევროპაში?
კოკო - საქართველოს გარეთ სპექტაკლი არასდროს დამიდგამს! ამაზე არ მიფიქრია. შექსპირს, ალბათ, სიამოვნებით. ბევრ პიესაზე მიფიქრია, მაგრამ ევროპულს რას დავდგამდი, არ ვიცი. აი, ქართულს რას დავდგამდი ევროპაში, ვიცი: დავით კლდიაშვილის „სამანიშვილის დედინაცვალს“ დავდგამდი აუცილებლად. მეჩვენება, რომ ეს პიესა ერთგვარად ჩვენი სავიზიტო ბარათი უნდა იყოს. ასეთი ფორმატის ტრაგიკომედია მე პირადად სხვასთან არ წამიკითხავს.
- ქართული ახსენე და რა პროცესშია დღეს ქართული თეატრი
კოკო - განვითარების! მგონია, რომ, თითქოს რაღაცას ფეხი დავკარით და ძალიან ცუდი პერიოდის მერე დიდი, გრძელი ნაბიჯებით წინ გადავხტით. მიუხედავად იმისა, რომ იმ ცუდი პერიოდიდან, ანუ 90-ანებიდან დღემდე იყო ომები, რევოლუციები, ტერიტორიების დაკარგვა და სხვა, მაინც ბევრი კარგი სპექტაკლი დაიდგა და სამწუხაროა, რომ იმ სპექტაკლებმა თავისი გზა ვერ ნახა. იმიტომ რომ წასვლა, ზოგადად გასვლა ქვეყნიდან შეუძლებელი იყო. ამიტომაც ვართ დღეს განვითარების გზაზე
- როგორ განვითარდება ეს ყველაფერი, ახალი თეატრით, რეალიებით, სტილით, ჟანრებით? თუ პანდემიამ და თვითიზოლაციამ ცოცხალი მაყურებლისკენ დაგვაბრუნა
კოკო - პანდემიამ მაყურებელი თეატრში დააბრუნა, მაგრამ ჩვენ, თუ კიდევ რამე არ დაგვატყდა თავს და ომი არ შემოგვიბრუნდა, ძალიან ბევრ ახალს აღმოვაჩენთ თეატრში, სადაც აღმოსაჩენი ისედაც ბევრია. გამოგონების ნიჭიც ხომ გვაქვს ქართველებს
- მთავარია ეს ნიჭი თვალში ნაცრის შეყრით არ შემოგვიბრუნდეს! მოკლე კითხვა-პასუხზე გადავიდეთ. ავტორიტარული რეჟისორი ხარ, თუ ხანდახან სხვასაც უჯერებ?
კოკო - ვცდილობ , რომ არ ვიყო, ვცდილობ ვიყო ლმობიერი. არა ვარ რეჟისორი, რომელიც მსახიობის აზრს არ მიიღებს. მაგრამ თუ უცხო ვინმე შემოვა რეპეტიციაზე, იქ სხვანაირი ვხდები. რამდენიმე ადამიანი არსებობს, ვისი რჩევა შეიძლება გავითვალისწინო
- პოლიტიკურად მწვავე რამის დადგმას თუ აპირებ, ან გინდა რომ დადგა
კოკო - კი ძალიან მინდა! ბევრს ვხედავ, ქართული დრამატურგიიდან მაგ, პოლიკარპე კაკაბაძის ,,ყვარყვარე თუთაბერი’’ იქნებოდა იდეალური ვარიანტი პოლიტიკური სპექტაკლისთვის, მაგრამ უკვე ბევრმა დადგა. უცხოურიდან ძალიან მინდა ბერტოლდ ბრეხტის ,,არტურო უის აღმავლობა’’, მაგრამ კარგი თარგმანი ვერ ვნახე
ირინა - რას ნიშნავს და რა არის შენთვის პირადად და რა არის ხელოვანისთვის თავისუფლება
კოკო - ერთადერთი განვითარება პიროვნებისთვის და მით უფრო ხელოვანისთვის თავისუფლებაშია. ოღონდ დღეს ვიცით, რომ მშვიდობის გარეშე არაფერი აღარ არის, რადგან ხელოვნება თავისუფლებაში ვითარდება. ამასთანავე ჩვენი თეატრის ისტორიიდან ისიც ვიცით, რომ დიდი სპექტაკლები დაიდგა სწორედ იმ პერიოდში, როდესაც ჩვენ თავისუფლები არ ვიყავით.
- მაყურებლის რაოდენობა გაზრდილია ყველგან, თეატრში პირველად მოსულებიც შეგვხვედრია და ისიც ვიცით, რომ ყველგან ასეთი მდგომარეობაა, რამ განაპირობა ეს ყველაფერი
კოკო - ურთიერთობების ნაკლებობამ. იმან, რომ შენს თვალწინ თითქოს ცოცხალი არაფერი იყო, ერთ ქვაბში ვიხარშებოდით ფაქტობრივად... აი, რასაც იონესკოს ,,ორთა ბოდვაზე’’ ვამბობდი. ჩვენ ყველა, თითქოს კუ და ლოკოკინად ვიქეცით, მოგვინდა ურთიერთობა და თეატრი ამის საუკეთესო საშუალებად იქცა. ჯერ, სცენიდან მსახიობები ამყარებენ კონტაქტს, მერე ანტრაქტზე ფოიეში გადიხარ და ადამიანებს ხვდები
- და როგორ შეინარჩუნოს თეატრმა მაყურებლის ინტერესი
კოკო - როგორ უნდა შევინარჩუნოთ და როგორც არისტოტელე ამბობდა უფრო მეტად თანამგრძნობი უნდა გახადოს მაყურებელი თვითონ თეატრმა. რაღაცეები უნდა ატკინოს შიგნით, გულში, ცოტა ნერვები მოუშალოს, ცოტა გააბრაზოს... აი ეს სჭირდება მაყურებელს და ამიტომ დადის თეატრში.
- სოციალიზაციის მკეთებელი ტექნოლოგია იყო და არის მაყურებელი
კოკო - თეატრიც თავისი ბუნებით ფუნქციით ეგ არის
- მუსიკაც სხვათა შორის
კოკო - რა თქმა უნდა. მუსიკა იყო სულ. პანდემიაშიც კი! მუსიკა იყო, თეატრი კი აღარ არსებობდა
- ცოცხალ შესრულებას მაინც ვერ შეედრება ვერც მუსიკა და ვერც თეატრი. კითხვას გიმეორებ რა უნდა გააკეთოს თეატრმა, როგორი სპექტაკლი უნდა დადგას, რომ მაყურებელი სხვაგან არ წაიყვანოს შეინარჩუნოს
კოკო - ისეთი სპექტაკლი უნდა დადგას, რომ მაყურებელს თანაგრძნობა გაუჩნდეს ისეთი, რომ თეატრიდან გამოვიდეს და ყველა ჭირ-ვარამი იქ დატოვოს
- მაინც უნდა დავაზუსტო, ასე პირდაპირ განკურნებულები გამოვდივართ?!
კოკო - არა! მე არ ვთვლი, რომ თეატრი სამკურნალო დაწესებულებაა, ვფიქრობ, რომ ის უფრო ტკივილგამაყუჩებელია, ვიდრე სამკურნალო. შეხვალ, იმკურნალებ და საღ-სალამათი გამოხვალ. თეატრმა შეიძლება გასწავლოს, დაგამშვიდოს და, რაც მთავარია, იმოქმედოს და დაგანახოს ის რაღაც, რაც შეგიძლია მიიღო, ან არ მიიღო
- ანუ განგკურნავს, ან ჩაგაფიქრებს
კოკო - დიახ! სწორედ ეს მიფიქრია. ძალადობის თემაზე შექმნილ სპექტაკლებს რომ ვუყურებ ხოლმე, რა არის ძალადობა და როგორ უნდა ებრძოლო მას. მოძალადესთვის ხომ ყველაზე რთული გასაანალიზებელი სწორედ ის არის, რომ თვითონ თქვას მეც მოძალადე ვარო. თუნდაც ერთი ასეთი ადამიანი რომ გავიდეს სპექტაკლიდან, შევძლებთ თქმას, რომ თეატრმაც გვასწავლა რაღაც.
- შევცვალოთ თემა! მაგრამ ვიდრე კითხვით მოგმართავ, პატარა a parte მაქვს, გასული საუკუნის 80-ანი წლების დასასრულსაც კი, როცა რუსთაველის, მარჯანიშვილის ეროვნულ, ან თუმანიშვილის თეატრებთან ერთად ევროპაში თუ მივდიოდით, შექსპირის, მოლიერის, იბსენის, კარლო გოცის, თუ სემუელ ბეკეტის ახლებური ხედვით, ინტერპრეტაციით და შესრულების ხარისხით, აღფრთოვანებული ნაცნობ-უცნობი სულ გვეკითხებოდა: კი ვნახეთ, მოგვეწონა, უჩვეულო ხედვა და შესრულებაა, მაგრამ მაინც როგორია ქართული თეატრი - აზიური, თუ ევროპული
კოკო - და თქვენ რას პასუხობდით
- პასუხი ცალსახა იყო - იმიტომ რომ ჩვენი თეატრი ასეთია! იმიტომ რომ მასში ევროპული საწყისი გენეტიკურად ზის და კოლხი მედეას ხანიდან იწყება, თეატრის ამბავი და ისტორია კი ძველი, დღესაც არსებული ამფითეატრების, თუ კომედია დელ’არტეს მოხეტიალე ქართველი ბერიკების მეხსიერებაშია შემონახული.
კოკო - და დღეს…
- დღეს?! ჩემო კარგო, ძველებთან ერთად სარტრის, პირანდელოს, ანტონენ არტოს და მისთანანების დამდგმელები გყავს ქართულ სცენაზე და კომედია დელ’არტეს ბერიკები გიდგას ფიცარნაგზე და ამას მკითხავენ? ჩემი შეკითხვა კი ძალიან მარტივია - როგორ ხედავ და გრძნობ შენს თავს ევროპული თეატრის კონტექსტში
კოკო - ამ კონტექსტში მართლა ძალიან კომფორტულად ვარ! გახსოვთ, ალბათ, რომ ჩემი დადგმული სპექტაკლები და განსახიერებული პერსონაჟები ერთად 80% ზე მეტს ევროპული თეატრითაა წარმოდგენილი. მაგრამ, მე დავიწყებდი იქედან, რომ ასე მოხდა ჩვენი გეოგრაფიული მდგომარეობიდან გამომდინარე! ჩვენ ძალიან მრავალფეროვანი ხალხი ვიყავით და ვართ. ბევრი ფერი გვაქვს, შეიძლება კომპლექსიც ბევრი გვაქვს იმიტომ, რომ მცირერიცხოვანი ერი ვართ, მაგრამ ჩვენ ვართ აღმოსავლეთ-დასავლეთის შესაყარზე? ჰოდა, თამამად შეგვიძლია გავუზიაროთ ევროპელებს აღმოსავლური, აღმოსავლელებს კი ევროპული თეატრების ცოდნა.
- შენ რომელ თეატრთან იმუშავებდი ევროპაში, ან რას დადგამდი ევროპულს ევროპის რომელიმე თეატრში?
კოკო - არ ვიცი, არ დავფიქრებულვარ. შექსპირს, ალბათ, სიამოვნებით, ბევრს პიესაზე მიფიქრია, მაგრამ , მაგრამ ევროპულს რას დავდგამდი არ ვიცი. საქართველოს გარეთ ჯერ არაფერი დამიდგამს. აი ქართულს რას დავდგამდი ვიცი. დავით კლდიაშვილის ,,სამანიშვილის დედინაცვალს“! მგონია, რომ ეს ნაწარმოები ერთგვარი სავიზიტო ბარათი უნდა იყოს ჩვენთან. იმიტომ რომ ასეთი ფორმის ტრაგიკომედია, სხვაგან არ წამიკითხავს. გაიხსენეთ აბა ისეთი მაგალითი, სადაც სადაც ბავშვის დაბადება არის ტრაგედია და არა სიხარული.
- მოკლე კითხვა პასუხზე გადავიდეთ. რა პროცესშია დღეს ქართული თეატრი?
კოკო - განვითარების. მგონია, რომ ძალიან ცუდი პერიოდის შემდეგ, მიუხედავად იმისა, რომ ცუდი პერიოდის შემდეგ, თითქოს რაღაცას ფეხი დავკარით და გრძელი ნაბიჯებით წინ გადავხტით. 90-ან წლებს არ ვგულისხმობ, იმ პერიოდში ძალიან კარგი სპექტაკლები დაიდგა. ძალიან სამწუხაროა, რომ ამ სპექტაკლებმა ვერ ნახეს გზა მხოლოდ იმიტომ, რომ იმ პერიოდში ჩვენი ქვეყანა უბედურებით, დანაკარგებით, ომით, ბრძოლითა და რევოლუციებით იყო დაუძლურებული. ახლა, მეჩვენება, რომ განვითარების, სიახლის ძიების გზაზე ვდგავართ.
- და, როგორ წავა ეს ყველაფერი, ახალი რეალიების ძიებისკენ, თუ ამისგან უკვე წამოვედით და პანდემიამ მაყურებელი თეატრს უკვე დაუბრუნა მაყურებელი?
კოკო - პანდემიამ მაყურებელი კი დააბრუნა თეატრში, მაგრამ ჩვენ და ჩვენს ქვეყანას, თუ კიდევ რამე უბედურება, ვთქვათ ომი არ დაგვატყდა თავს, განვითარება და წინსვლა არ გაუჭირდება და ვფიქრობ, რომ ბევრ ახალსაც შევქმნით და აღმოვაჩენთ ზოგადად ხელოვნებაში და თეატრში, სადაც ახალი და აღმოსაჩენი ძალიან ბევრია.
- ისე, სიახლის ძიება თვალში ნაცრის შეყრის ფორმითაც შეიძლება შემოგვიბრუნდეს. ოკ, განვაგრძოთ. ავტორიტარული რეჟისორი ხარ თუ ხანდახან სხვასაც უჯერებ?
კოკო - არა, არა! ვცდილობ, რომ არ ვიყო და ვცდილობ რო ვიყო ლმობიერი. ამიტომ არა ვარ ის რეჟისორი, ვინც მსახიობს არ მოუსმენს, მაგრამ თუ უცხო შემოვა რეპეტიციაზე, იქ უკვე სხვანაირი ვხდები და ნაკლებად ვიზიარებ მის აზრს. რამდენიმე ადამიანი არსებობს, ვისი რჩევა შეიძლება გავითვალისწინო. შენიშვნას არავისას არ ვითვალისწინებ.
- პოლიტიკურად მწვავე რამის დადგმას თუ აპირებ და ამ თვალსაზრისით საინტერესო ავტორი თუ გყავს, ჩვენთან, ან უცხოეთში?
კოკო - ბევრ რაღაცას ვხედავ, ჩვენი პოლიკარპე კაკაბაძის ,,ყვარყვარე“თუთაბერი’’ იქნებოდა ჩვენთვის იდეალური ვარიანტი, ძალიან მინდა ბერტოლდ ბრეხტის ,,არტურო უის აღმასვლა“ დადგმა. სამწუხაროდ ხარისხიანი თარგმანი არა გვაქვს
- დღეს შეგიძლია, რაც გინდა ილაპარაკო, იმოგზაურო, იხეტიალო თეატრიდან თეატრში, წახვიდე, სადაც გინდა; წაიკითხო, რაც გინდა, ნახო, ვინც გინდა... რა არის შენთვის და ზოგადად ხელოვანისთვის თავისუფლება?
კოკო - რეჟისორების ხეტიალი, როგორც თქვენ ბრძანეთ, დასაწყისში პრობლემად მიმაჩნდა, მაგრამ დღეს ვფიქრობ, რომ კარგია მოხეტიალეები რომ გახდნენ. რაღაც ახალს სინჯავენ, პოულობენ. დღეს ერთადერთი განვითარება ჩვენთვის სწორედაც რომ თავისუფლად მოძრაობაშია და.. მშვიდობაშია... ნებისმიერ შემთხვევაში, ხელოვანი თავისუფლებაში უნდა განვითარდეს. ამასთანავე, ნუ დავივიწყებთ, რომ ჩვენი ძალიან დიდი სპექტაკლები სწორედ იმ ტოტალიტარულ პერიოდში შეიქმნა, როცა თავისუფლები არ ვიყავით. ახლა ისიც წარმოვიდგინე, საქართველო თავისუფალი რომ ყოფილიყო რამდენი და რა განზომილებისა და მასშტაბის ხელოვნების ნიმუშები შემოგვრჩებოდა მხატვრობაში, თეატრში, არქიტექტურაში
- მაინც შემოგვრჩა! შემოგვრჩა და დღემდე გვაცოცხლებს და გვასაზრდოებს ის, რაც იმ დროს შოკის მომგვრელი იყო ხელოვნებასა და ლიტერატურაში. დავხუროთ ეს თემა. შენ თქვი, რომ პანდემიის მერე მაყურებლის რაოდენობამ იმატა, თეატრში პირველად მოსულებიც კი შეგხვედრიან. (მაგრამ რა უნდა მოიმოქმედოს რეჟისორმა, თეატრმა მაყურებლის ინტერესი შეინარჩუნოს} როგორ ფიქრობ, რა მოხდა, რამ განაპირობა ეს ყველაფერი? ურთიერთობების ნაკლებობამ, ან იმან რომ შენს თვალწინ თითქოს ცოცხალი არავინ იყო, რომ ყველა ერთ ქვაბში ვიხარშებოდით.. აი,რასაც იონესკოს ,,ორთა ბოდვაზე’’ ვამბობდი - ჩვენ თითქოს კუ და ლოკოკინად ვიქეცით, მერე მოგვინდა ურთიერთობა და თეატრი სწორედ ამის საუკეთესო საშუალებად იქცა თავისი სცენით, ფოიეში ერთმანეთთან ურთიერთობით. როგორ შეინარჩუნებს ამ ინტერესს თეატრი და როგორ შევინარჩუნებთ ჩვენ თეატრით ტკბობის სიამოვნებას?
კოკო - როგორ უნდა შეინარჩუნოს და უფრო მეტად თანამგრძნობი უნდა გახადოს მაყურებელი რეჟისორმა, თვითონ თეატრმა, რაღაც უნდა ატკინოს შიგნით გულში, ცოტა ნერვები მოუშალოს, ცოტა გააბრაზოს. ეს სჭირდება მაყურებელს, ამიტომაც დადის თეატრში
- სოციალიზაციის მკეთებელი ტექნოლოგიაა მაყურებელი
კოკო - და თეატრიც თავისი ბუნებით ეგ არ არის?
- მუსიკაც სხვათა შორის
კოკო - რა თქმა უნდა! მუსიკა იყო სულ, პანდემიაშიც კი! მუსიკა იყო, თეატრი კი აღარ არსებობდა
- შევთანხმდით, რომ ცოცხალ შესრულებას ემოციურად ვერაფერი შეცვლის! რა უნდა გააკეთოს ამისთვის თეატრმა, როგორი სპექტაკლი უნდა დადგას, რომ მაყურებელი არ დაკარგოს?
კოკო - ისეთი რომ მაყურებელს თანაგრძნობა უნდა გაუჩნდეს, თეატრიდან გამოვიდეს ჭირ-ვარამისგან განკურნებული. არ ვთვლი, რომ თეატრი სამკურნალო დაწესებულებაა, მე ვფიქრობ, რომ თეატრი ტკივილგამაყუჩებელია, სადაც შედიხარ განიკურნები (ან არა!) , მაგრამ ჩაფიქრდები და სიცოცხლეში რაღაცის შეცვლას მოისურვებ თეატრმა შეიძლება დამამშვიდებლადაც იმოქმედოს, გასწავლოს რაღაც, რასაც მიიღებ ან არა.
- განკურნავს ან ჩააფიქრებს
კოკო - დიახ! სწორედ ამას ვფიქრობდი ძალადობის თემაზე სპექტაკლის დადგმის დროს. ჩემი სპექტაკლის (მარშა ნორმან ,,რას მალავენ ქალები“) ნახვის შემდეგ თუნდაც ერთი ხომ მაინც დაფიქრდება, რა არის ძალადობა და როგორ უნდა ებრძოლო მას. მოძალადესთვის ყველაზე რთული გასაანალიზებელი არის ის რომ საკუთარ თავს ამოიცნობს მოძალადეში და იტყვის-მეც მოძალადე ვარ! თუ ვინმე ამას გააკეთებს, ესე იგი სპექტაკლი შედგა.
- რა სიმძიმით გიმუშავია ამ სპექტაკლზე. შევამსუბუქოთ თემა. ახლა რისი დადგმა გინდა და რაღაც მიზეზის გამო ვერ დგამ. დრამატურგია მაინტერესებს ამ შემთხვევაში
კოკო - არ არსებობს, რომ ვინმემ რამის დადგმაში ხელი შემიშალოს, ან რაღაც ავტორიტარულად დამიშალოს. ხასიათში მიზის აკრძალულთან დაპირისპირება და რა ვქნა.
- საყვარელი დრამატურგი თუ გყავს
კოკო - უილიამ შექსპირი
- გასაგებია. შექსპირი for ever და კომედიოგრაფი?
კოკო - ჟან-ბატისტ პოკლენი, ანუ მოლიერი, თქვენ არ მასწავლეთ? წაკითხული მქონდა ყველაფერი, მაგრამ მუშაობის დროს ისეთი წახნაგები აღმოვაჩინე, რომ განვცვიფრდი. არაამქვეყნიური, ფანტასტიკური იუმორი აქვს, ძალიან მსუბუქი და, სხვათა შორის, ძალიან ზუსტი, მწარე და მტკივნეული. ასეც უნდა ყოფილიყო, თუ მის ცხოვრებას და, ზოგადად, თეატრის ბუნებასაც გავითვალისწინებთ
- მუსიკის შესახებ. როგორ შეგყავს მუსიკა? რა გკარნახობს ამა თუ იმ კომპოზიტორის მელოდიის გამოყენებას?
კოკო - მუსიკა ჩემს ცხოვრებაში და სპექტაკლებში ძალიან დიდი დოზით შემოდის. რაც თავი მახსოვს, მუსიკაც მახსოვს. სხვადასხვა ფორმით, პატარაობიდანვე ყველა ჟანრის მუსიკა ისმოდა. დავუშვათ მამაჩემს კლასიკა უყვარს, ოპერის მოყვარულია. ჩემი აზრით, ცოტა ფანატიკურად უყვარს. დედაჩემი ჯაზისა და საესტრადო სიმღერის მოყვარულია. ბაბუაჩემი ფოლკლორისტი იყო. მოკლედ, მუსიკის ყველა ჟანრი იყო თავიდანვე ჩემს ყოველდღიურობაში. იმდენად ბევრი იყო და არის, რომ გავბედავ და ვიტყვი, არაფერი აღარ მიკვირს. თუ გამიკვირდა, ესე იგი ძალიან დიდი აღმოჩენაა ჩემთვის. სპექტაკლს რაც შეეხება, ძალიან ბევრი მუსიკა მაქვს უკვე რეპეტიციებზე. მირჩევნია ბევრი მუსიკა იყოს და მსახიობიც მიენდოს მას. მერე ვხსნი, ვჭრი, ვამოკლებ ხოლმე. მსახიობები მელოდიაში რჩებიან, თითქოს მიყვებიან რიტმს, განწყობას, მუსიკალურობას. ჩვენ შემთხვევაში ეს თითქმის ამართლებს. კი გამიგია, რომ მუსიკა რეპეტიციაზე არ უნდა იყოს, უნდა ეცადო გაასწორო ტექსტზე და ა.შ., მაგრამ, საბოლოო ჯამში, მერე ვცხრილავ ხოლმე მუსიკას. მეჩვენება, რომ მუსიკა მსახიობსაც ეხმარება და რატომ არ უნდა გავაკეთო ის, რაც მსახიობს ეხმარება? რაღაც აკრძალვები, დოგმები რომ არ ჩართო ვიდრე მაგიდასთან ვსხედვართ და განვიხილავთ, მაგალითად, პერსონაჟს, ჩემთვის არასწორი მიდგომაა. მეც მეხმარება, მსახიობსაც ეხმარება, სწორ გზაზე აყენებს, აპოვნინებს იმ სათქმელს რაც უნდა თქვას, როგორ უნდა თქვას. მუსიკა მეც ხშირად დამხმარებია, როგორც მსახიობს. და რატომ არ უნდა იყოს, თუნდაც დიდი დოზით, თუ სხვას არ აღიზიანებს? ამიტომაც ძალიან დიდი დოზით არის... და მერეც იქნება
- ქართველებთან ეს მარტივად გადის. მუსიკალობა ჩვენთვის, ვფიქრობ, გენეტიკური რეალობაა ჩვენი ერის. რას მეტყვი შენ შემოქმედებით ჯგუფზე?
კოკო - ეს არიან ადამიანები, ვისაც შევეჩვიე და ვისთანაც კომფორტულად ვგრძნობ თავს. ძირითადად, ყოველნაირი კომფორტის ზონიდან გამოსვლას ვცდილობ ხოლმე, ეს კი არის ის ერთადერთი ადგილი, საიდანაც გამოსვლა არ მინდა, თუნდაც იმიტომ, რომ ერთმანეთის კარგად გვესმის. არც ბარბარასთან, არც თინათინთან, არც ზურა გაგლოშვილთან ბევრი ლაპარაკი არ მჭირდება. ჩემი ორწუთიანი სიჩუმე ესმით და რატომ უნდა გამოვიდე ამ კომფორტული ზონიდან?
- და ბოლოს, ორიოდ სიტყვით ისევ „ქალაქის თეატრზე“. ორჯერ ვიყავი შენთან და ვხედავ რომ იქ კარგად ხარ, იმიტომ რომ შენია. რაც გაკეთებულია, შენია. რაც არაა გაკეთებული, არ გაღიზიანებს ალბათ, იმიტომ, რომ იცი, მაინც შენი იქნება. რას აპირებთ? რა გეგმები გაქვთ?
კოკო - ეს არის ერთი სამეგობროს გაკეთებული თეატრი, რომელიც სამეგობროსთვის არ უნდა დარჩეს. ის ყველასი უნდა იყოს. ასე ვფიქრობ და ვუყურებ ამ ამბავს - ქალაქის თეატრი არის ყველასი. ზოგადად, ხელოვნება არის ყველასათვის და ჩვენი მიზანი ისაა, რომ ბევრი ადამიანი (მაყურებლებს არ ვგულისხმობ) ვგულისხმობ იმ ხელოვანებს, რომლებიც აქ ერთად უნდა ვიყოთ.
დასამტკიცებელი კი არაფერი გვჭირს, მაგრამ რომ ვთქვათ ჩვენი სიტყვა და არა მარტო საქართველოს სიტყვა, ვართ სწორედ ის დასავლურ-აღმოსავლური დივანი, რომელიც განაცხადებდა, რომ შეგვიძლია და უნდა ვაკეთოთ ის, რასაც აქ და ახლა ერთად ვაკეთებთ.
რა ვიცი, გამწევი ძალა უნდა ვიყოთ და ამისთვის ერთად ყოფნა აუცილებელია
ირინა - P.S. ყველა აფიშის ტექსტს ყოველთვის კოკო როინიშვილი წერს. ამ ინტერვიუს მისი პირველი აფიშის ტექსტით დავასრულებ:
„შინელი" ჩემი პირველი სპექტაკლია, რომელსაც ვდგამ სამყაროში, რომელიც უსასრულოდ გაიზარდა, მე ვცდილობ მოვძებნო ადამიანებთან ურთიერთობის ფორმა, რათა არ დავრჩე მარტო და ამისთვის თეატრს ვირჩევ. მოგიყვეთ, რას ვფიქრობ და თქვენც მოგისმინოთ - ეს ჩემი მიზანია, მიზანი კი გადარჩენის ერთ-ერთი საშუალებაა. ჩემი სპექტაკლიც ზუსტად ამაზეა!
გამარჯობა, მე კოკო ვარ!’’
კონსტანტინე (კოკო) როინიშვილის პირველი დამოუკიდებელი სპექტაკლის პრემიერა 2019 წლის 20 ნოემბერს შედგა.
გზა მშვიდობისა, კოკო!
ესაუბრა ირინა ღოღობერიძე